1) تقرب به خداوند و جلب رحمت الهی:
پیامبر عزیزمان فرموده اند که از نظر اسلام هیچ بنایی در نزد خداوند محبوب تر از ازدواج نیست(بحار، ج103،ص22)
و امام صادق (ع) می فرمایند: « هرکس که می خواهد خدا را با حالت پاک و پاکیزه ملاقات نماید با داشتن همسر صالح ملاقات نماید.» ( وسائل، ج2 ، ص18 )
یک وقت کسی عذر موجه دارد، مثلاً هنوز به سربازی نرفته یا منتظر است شغل مناسبی پیدا کند و بعد به سراغ ازدواج برود. خوب، این شخص حق دارد. اما اگر کسی بی جهت و در عین حال که شرایط برایش مهیاست ازدواج نکند، معلوم است که بسیار ضرر می کند. در این جا به بعضی از این ضررها اشاره می کنیم:
1) جبران کمبودهای عاطفی:
دختر خانمی به من مراجعه کرد و گفت من با پسری ارتباط دارم. وقتی دلیل این ارتباط را سؤال کردم، گفت: به خاطر عدم ارتباط عاطفی پدرم با من، و سپس اضافه کرد؛ البته دوستم نیز در خانه دچار کمبود محبت است، بنابراین ما دو نفر یکدیگر را خوب درک می کنیم.
انسان
موجودی اجتماعی است و رشد و پیشرفت او صرفاً در اجتماع ممکن است و معنا می
یابد، بر این اساس، انسان ناگزیر از رفاقت است. رفاقت و دوستی نیاز طبیعی
انسان به شمار می آید و از جنبه های مختلف دارای ضرورت است. در تبیین واژه ی
« انسان »، برخی واژه شناسان گفته اند از « انس » ریشه گرفته و به همین
اعتبار، فرزند آدم باید مونس و هم دم داشته باشد. اما پرسش مهم این است که
رفاقت با چه کسی؟ با چه انگیزه ای؟ با چه فلسفه و منطقی؟
سفر ما در این دنیا سفری بی بازگشت است که در آن، با سرمایه هایی که در
اختیار داریم تجارت می کنیم تا برای آخرت خود توشه بیندوزیم. در این میان، «
رفاقت » و « دوستی ها » نقشی به سزا در چگونه خرج کردن این سرمایه ها ایفا
می کند و در نتیجه، بر نفع یا ضرری که در روز قیامت نصیب ما می شود تأثیر
می گذارد.
1) چهره ی گشاده:
امیرمؤمنان علی(ع) می فرماید: « شادی مؤمن در چهره ی اوست و اندوهش در دل. »
مؤمن نباید گرفته و عبوس باشد؛ نباید خشم خود را به دیگران منتقل کند؛
هرکس ناراحتی هایی دارد ولی نباید غم و اندوه خود را به جمع سرایت دهد و
باید طوری برخورد کند که هرکس او را می بیند بگوید خوشا به حالش، اصلاً غم
ندارد...
خوشا به حال کسی که اخلاقش را نیکو کند...
شاید کسی ثروت فراوان و زندگی مجلل داشته باشد و همه به حال او غبطه
بخورند، اما چه بسا مثلاً بد خلقی همسر او چنان زندگی اش را تلخ کرده که او
ترجیح می دهد تمام دار و ندارش را بدهد و دمی بیاساید!!
« حسن خلق » یا همان خوش اخلاقی، صفتی است که حقیقتاً خوشبختی به ارمغان می آورد و بد خلقی، طعم نعمات را تلخ می کند.
اما چرا « خوشا به حال کسی که خوش اخلاق است؟ »
اگر به آثار و پی آمدهای زیبای خوش اخلاقی که در روایات اشاره شده اندکی بیاندیشیم، به خوبی پاسخ این سؤال را دریافت می کنیم:
زندگی صمیمانه، لذت بخش تر است.
همسرانی که صمیمیت را تجربه کرده اند خوب می دانند مه صمیمیت یعنی عشق
متقابل، یعنی درک متقابل. در یک جو صمیمانه، نیازهای همه برآورده می شود.
پدر و مادری که با فرزند خود صمیمی می شوند، بهتر می توانند ارزش های فکری خود را انتقال دهند.
وقتی شما می توانید ارتباطی صمیمانه برقرار کنید؛ به شما پیشنهاد های
جالبی داده می شود. ازدواجی مناسب. شغلی عالی. فکری نو و خلاق. برنامه ای
تفریحی و...
فکر می کنم خود شما بارها شاهد بوده اید که اشخاصی در کمترین زمان، چنان
در دیگران تأثیر مثبت و خوبی گذاشته اند که به راحتی برای درخواست هایی
بزرگ، پاسخ مثبت دریافت کرده اند و حال آنکه افراد دیگری، علیرغم ارتباط
طولانی چنین شانسینداشته اند!