گاه نامه (شماره4)

بهار در نبل والزهرا
سلام ؛ ولادت حضرت زینب سلام الله علیها مبارک. در زمان حکومت امیرالمومنین علیه السلام برای حضرت خبر آوردند که در شهر انبار که جزیی از حکومت حضرت محسوب میشد، سارقین به خانه یک زن یهودی حمله کردند و خلخال از پای او باز کرده اند.

این خبر به شدت علی علیه السلام را متاثر کرد تا جایی که حضرت بسیار گریستند و فرمودند اگر مسلمانی از این مصیبت بمیرد، شهید محسوب میشود. در دنیا چیزی به نام انسانیت وجود دارد وحتی برای آنان که دین ندارند این واژه مفهومی مقدس دارد. انسانیت یعنی هرجا دیدی یا شنیدی ظلمی واقع شده ساکت ننشینی. انسانیت اقتضا میکند وقتی گونه نادری از یک حیوان مورد ظلم انسان ودر معرض نابودی قرار میگیرد ، عده ای به اعتراض  قیام کنند ودر رسانه ها حرف بزنند برای حمایت از آن حیوان تجمع کنند، کنفرانس وهمایش تشکیل دهند و خلاصه هر کار از دستشان برمی آید انجام دهند تا از فاجعه ظلم بیشتر به آن حیوان توسط انسان وانقراض نسل او جلوگیری کنند! امروز متاسفانه این واژه مقدس فقط برای حیوانات و گیاهان کاربرد دارد و ظلم به یک انسان مظلوم هیچ کجا حتی مورد دلسوزی هم قرار نمیگیرد چه برسد به اینکه موردتوجه یا دفاع باشد. حقیقتا یک نفر پاسخ دهد چرا دراین دنیایی که تا دلت بخواهد همایش وسمینار و کنفرانس برای بی خودترین موضوعات برگزار میشود با هزینه های میلیونی ومیلیاردی به هیچ موضوع مهمی نمیپردازد وهرگز نتیجه وخروجی پر فایده ای هم نخواهد داشت، هیچکس برای حلقوم بریده کودکان سوری فریاد نمیشود؟! دین ومذهب به کنار، انسانیت کجا رفته؟! به این عکسها نگاه کنید وبگویید چرا دنیا ساکت است؟

   

   

دنیا به کنار، خود ما هم در خوابیم! برایمان مهم نیست که در همین روزهای استقبال از بهار که برای ما نو شدن مبلمان وپرده منزل دغدغه شده وسرمان به خرید سبزه وماهی گرم است ، عده ای در شهرهایی مثل نبل والزهرا در اضطرابند که کی نوبت آنها خواهد شد تا تکفیریهای از حیوان وحشی تر به منزل ویرانشان حمله کنند و به زنان وکودکانشان تجاوز کنند وسرهای فرزندانشان را جلوی چشمهایشان از بدن جدا کنند و با آن فوتبال بازی کنند فقط به جرم محبت علی واولاد علی علیهم السلام!!!  به این کودک معصوم که با زنجیرهای قطور بین زمین وآسمان بسته شده و والدینش را مقابل چشمانش سر میبرند نگاه کنید:

تردید داشتم که باید چنین عکسهایی نمایش داده شود یا نه؟ ولی وقتی بدون نشان دادن این تصاویر راجع به این موضوع با بعضی دوستان صحبت کردم و از سرخوشی و آرامش آنها فهمیدم به عمق فاجعه پی نبرده اند وخوابشان سنگین تر از این حرفهاست، تصمیم گرفتم برخی از تصاویر را نمایش دهم تا شاید قلبها بلرزد، وجدانها بیدار شود و سرمستی های بهاری به دغدغه های بهار حقیقی بدل شود.
شاید بگویید شب عیدی چه جای این حرفهاست؟! چرا کاممان را تلخ میکنی؟!
باید بگویم: کدام عید؟! منظورتان ولادت همان خانمی است که روزی در همین کوچه های شهر شام میچرخاندنش واز محله یهودیها عبورش میدادند وامروز دوباره در همین شهر شام ونزدیک حرمش، دختران شیعه را برهنه میکنند، به گردنشان پلاکارد برده می آویزندو ودست وپا بسته در کوچه های شهر میچرخانند؟!!!
منظورتان همان بانویی است که روزی حرمله بر دلش داغ نهاد وامروز عده ای تکفیری نجس که خود را سپاه حرمله معرفی میکنند فرزندان حزب اللهی اش را به جرم دفاع از حرمش قتل عام میکنند؟!!!
مهم نیست! هیچکدام از این درد دلها وعکسها وتصاویر مهم نیست! مهم این است که سر سفره هفت سین مان تخم مرغ رنگی داشته باشیم وآجیل شب عیدمان روبراه باشد!!!
فقط نمیدانم با این همه بی تفاوتی ، چگونه روز قیامت خواهیم توانست در چشمان زینب کبری سلام الله علیها نگاه کنیم؟ من نمیخواهم بگویم اسلحه دست بگیریم و انتقام بگیریم چراکه منتقم خون شیعه خواهد آمد وراه فراری برای ظالمین باقی نخواهد گذاشت. میخواهم بگویم کمی دردمان بیاید، کمی احساس اضطرار کنیم و اگر همیشه با شکم سیر و خیال راحت لغلغه زبانی داشتیم که اللهم عجل لولیک الفرج ، دیگر وقت آن رسیده که ضجه بزنیم واز عمق وجود به خدا التماس کنیم که خدایا! تا قبل از اینکه ناموس شیعه بیش از این توسط دشمنانت به تاراج برود ، آقا وصاحبمان را برسان.
کمی به خودبیاییم . بفهمیم که مدیون آن مردی هستیم که به کودک سه ساله ودختر هیجده ساله وهمسرش مقابل چشمانش تجاوز کردند وسربریدند وبعد با وضع وحشیانه ای با خنجر به خود او حمله ور شدند وآنقدر ضربات خنجر بر بدنش نشاندند تا شدت خونریزیش اندک جان باقی مانده راهم گرفت. شاید دو رکعت نماز به نیابت مدافعان حرم زینب سلا م الله علیها، یک زیارت به نیابت از شهدای مظلوم شیعه ویا یک دعای فرج از عمق دل در لحظه تحویل سال ، بتواند ذره ای از این مدیونی را جبران کند، شاید!

                          نویسنده: حجت الاسلام سید مصطفی هاشمی محجوب